TADI ZENCİ, KOKUSU BEYAZ

Camına yansıyor metrobüsün,

Kadın siyahi

Yahut zenci.

Eller var dilimin üzerinde.

Birini çeksem biri konumlanır.

Öyle deme'den ittirsem,

Böyle deme'ye yaltaklanır.

Halbuse, yayılsa dilime,

Şöyle ağzım dolusu koyuluk.

Tuzlu değil bu kadın,

Besbelli.

Kendinden koyu giyinmiş.

Siyahi yahut zenci.

Oldu olası rol çaldığını düşünüyor dolunayın

Ve gurur duyuyor göz akının

Parlak beyazıyla.

Utanarak büyükbabasından.

Uyduruyorum tabi bunları.

Yalnız tam da üzerine uyuyor.

Pek rahat değil,

Ayakta kalmış yollarından birinde.

Ayakta önceden kalmış

Yalnızca hesabı bugünde.

Cama yansıyor,

Bakıyorum ben de.

Annesi olsam, adını gece koyardım.

Belki de annesiydim geçen ömrümde

Fakat adını babasına bırakmıştım.

Serin duraklardan geçiyoruz.

Ayak yönlerinden takip ediyorum ineceğini.

Ne kadar gevşekse elinde çantası,

Koltukta o kadar sahipliyim.

(Allah vere son durakta inmese)

Tuzlu değil bu kadın, besbelli.

Gayri ihtiyari parmağımı götürüyorum ağzıma.

Ben hala tuzluyum, diğer herkes gibi

Ve farklı görünmemek adına,

Tırnak yiyorum iğrenerek,

Üç beş saniye...