Köksüz

Kayısı yedi bir gün bir leğen dolusu

Dolu leğen, anne doldurmasıyla dolu.

Avuç avuç çekirdek yığıldı kucağına.

İki dünya ayırdı bir yeni dünya için,

Daha zor, daha çetin.

Kırdı yeni dünyasını da daha tazesi için.

Kuru ağaç gölgesi

İçi oyuklu.

Hasta olmuş diyor annesi

Ölmüş ağaç, hastalık değil bu.

Kayısı yiyor bir leğen dolusu 

Kayısı bu ağacın değil, biliyor

Ölmez yedi yemiş veren. 

E öyleyse bu ağaç kim? 

Karnı sancıyor gündüzden 

Tadına vardıkça daha çok sancıyor

Kayısıdandır diyor annesi.

Bir ağaç büyüyor evinin orta yerinde,

İçi oyuklu ağaç.

Evinden kopartıyor köklerini.

Bir kamyonet duruyor aşağı sokakta

Gölgen yeter baba diyor. 

Üçüncü sahibi kamyonetin,

Yazı değişmiyor. 

Ordan yürürken gözünü kaçırıyor istemsiz 

Yürürken bacaklarıyla. 

Yürürken babasının bacaklarıyla

Aitsizlik, öldürüyor bacaklarının tüm sıfatlarını.

Büyüdüm, kayısıyı da sevmem eskisi kadar.

Hiç görmedim diyor annesi.

Nasıl görmez

Karnı sancıyor çok daha fazla

Daha çok sancıyor karnı, içi oyulana dek

Kayısıdandır diyor annesi.